مردی داخل بازار قدم میزد، خانمی را دید با لباسی چسبان، سیمایی زیبا و آرایش کرده و البته ظاهری چشم نواز …، کنار آن خانم مردی را دید که انگار همسرش بود، کمی فکر کرد، نتوانست جلوی خودش را بگیرد، جلو رفت و نگاهی به همسر آن خانم انداخت و گفت: ببخشید اجازه هست کمی به خانم شما نگاه کنم و لذت ببرم ؟
مرد که عصبانی شده یقه اش را گرفت و آن را اعلامیه دیوار کرد، هر آنچه در دهانش بود بیرون ریخت و با عصبانیت گفت: مردک، خجالت نمی کشی ، مگر خودت ناموس نداری ؟
اما مرد در کمال آرامش جمله ای را گفت و رفت.
گفت: مرد حسابی همه بازار دارند بدون اجازه به خانمت نگاه می کنند و لذت می برند تو هیچ نمی گویی ، من آمدم اجازه بگیرم و لذت ببرم تا حداقل عذاب وجدان نداشته باشم، اشکالی دارد؟
اما مرد ناگهان ساکت شد و به اطراف خود نگاهی کرد، بعد از آن سرش را پائین انداخت، انگار چیزی فهمیده بود!!

دکتر جواب کرده ها ...

نمیدونم یه آدمی رو که دکترا از نظر بیماری جوابش کردن دیدید یا نه ؟! خیلی عجیب و جالبه!

 طرف بعد از این که میفهمه دکترا دیگه قطع امید کردن : خیلی فکر می کنه، با دیگران رفتار خیلی خوبتری داره، لبخند می زنه به همه، سعی می کنه به همه محبت کنه، کاری کنه که همه ازش راضی باشن...

از طرفی نماز هاش رو سر وقت می خونه، استغفار می کنه از کارای گذشتش و طلب خیر برای آیندش.

سعی می کنه که دیگه گناه نکنه و در نتیجه می خواد از این دنیا سبکـــ  بره ... چون مرگ رو خیلی نزدیک میبینه...

در کتاب أم ... عائشة به یک حقیقت تلخی اشاره شده است که به ذکر آن می پردازیم:

و إن الداعی لخروجها لیس لطلب دم عثمان و انما هو بغضها لعلی رضی الله عنه و استنادهم علی خبر ماء الحوأب.

و بدرستی که علت خروج عایشه در جنگ جمل برای خونخواهی عثمان نبود بلکه علت خروج ، به خاطر بغضش نسبت به علی علیه السلام بود و دلیل این مطلب سگ های آب حوأب می باشد. چون پیامبر از قبل خبر داده بودند.

کتاب فضائل أم ... عائشة صفحه ۲۴ با تعلیق حمزة بن حامد بن بشیر القرعانی چاپ دار السندس الازهر مصر.

جنگ با امیر المومنین جنگ با رسول خداست:

عن النبی صلى الله علیه وآله أنه قال لعلی وفاطمة والحسن والحسین انا حرب لمن حاربتم وسلم لمن سالمتم.

پیامبر خدا به امیر المؤمنین و حضرت صدیقه و امام حسن و امام حسین علیهم السلام فرمودند: هر کس با شما بجنگد گویا با من جنگیده است و هر کسی با شما در صلح باشد با من در صلح است.

خطبة البیان و یا خطبة الافتخار خطبه مشهورى است که به امام علی (علیه السلام) نسبت داده مى‏شود. این خطبه به پیش گویى هایى درباره آینده و معرفى امیرالمؤمنین(علیه السلام) به نقل از خود آن حضرت و همچنین تبیین آخرالزمان و نشانه هاى ظهور حضرت مهدى(علیه السلام) می پردازد. این خطبه در مصادر حدیثى اصلی ذکر نشده و حتی در نهج البلاغة نیز نیامده و دسترس ترین منبع آن، کتاب الزام الناصب، می باشد.باتوجه به سند و منبع ضعیف خطبه البیان و اشکالات اساسی که به آن وارد می شود، بزرگان علمای شیعه از انتساب این خطبه به امام علی(علیه السلام) خودداری کرده و در کتاب های خودنیاورده اند، و بعضی آن را ساخته و پرداخته غلات و صوفیه می دانند. در این نوشتار به دو محور متنی و سندی می پردازیم:

در کنار کد شهرها و کشورها آنچه از اهمیت بیشتری برخوردار است

برای توضیح این مطلب و پاسخ به معترضان باید گفت: یکی از اموری که در نزد فقهای همهٔ مذاهب از مسلمات است این است که عبادات توقیفی است [۱]؛ یعنی باید مقدار و کیفیت آن به اذن شارع باشد و خروج از آن اندازه بدعت و تشریع محرم به شمار می‌آید.
درحاشیه مغنی ابن قدامه آمده: عبادات توقیفی است و هیچ جزء یا شرطی از آن با قیاس یا علت تراشی ثابت نمی‌شود به ویژه نماز. [۲]
رسول الله (صلی الله علیه و آله) نیز فرمود: این نماز صلاحیت ندارد که چیزی از کلام انسان‌ها به آن افزوده شود. [۳]
بنابراین اهل سنت که جزء اضافی (یعنی آمین گفتن پس ازحمد) را مستحب می‌شمرند، باید دلیلی برای آن اقامه کنند نه شیعیان که به سنت پیامبر عمل میکنند.
نظر اهل بیت علیهم السلام درباره آمین گفتن بعد از حمد
اهل بیت علیهم السلام که نزدیک‌ترین افراد به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) هستند، به چنین سنتی فرمان نداده بلکه آن را نفی کرده اند. جمیل بن دراج از امام صادق (علیه السلام) نقل می‌کند: هرگاه پشت سر امام جماعت مشغول نماز بودی هنگامی که امام از خواندن حمد فارغ شد بگو: الحمدلله رب العالمین و آمین مگو. [۴]
در روایت دیگری از محمد حلبی نقل شده که از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم: هنگامی که از فاتحة الکتاب فارغ شوم آمین بگویم؟ حضرت فرمود: نه [۵].

به نقل از مرکز خبر حوزه، حضرت آیت‌الله سبحانی در نوشتاری پیرامون عقاید سلفیه و نگاه آنان به دین چند سوال از این فرقه پرسیده‌اند. متن این نوشتار به شرح زیر است:
«سلفی‌ها می‌گویند باید از صحابه و تابعان پیروی کرد، زیرا فهم آنان، مقیاس حق و باطل است. آنان در این مورد، با حدیث منقول رسول خدا استدلال می کنند که فرمود: «خیر القرون قرنی ثم الذین یلونهم ثم الذین یلونهم...» ;«بهترین مردم، مردم زمان من هستند. سپس مردمی که پس از آنان می آیند. سپس مردمی که بعد از آن گروه می آیند».(1) آن گاه دوران هر کدام از سه گروه یاد شده را صد سال تخمین می‌زنند که مجموعاً بالغ بر سیصد سال می‌شود. ابن تیمیه و پیروان مکتب او، با این حدیث، سه قرن نخست اسلامی را که هر قرنی از نظر آنان صد سال است، ملاک حق و باطل شمرده و آن چه را که در این زمان انجام گرفته و یا عملاً بر آن صحّه گذارده‌اند، کاملاً می‌پذیرند، چون پیامبر در این حدیث، سه قرن را قرن ممتاز شمرده است. امتیاز این قرن‌ها به خاطر کسانی است که در آن سیصد سال زندگی می‌کردند و لازمه خیر و نیکی آنان این است که گفتار و سکوت آنان را حجت بدانیم.
این نظریه با ابهامات زیادی همراه است.