"هر گاه دلم رفت تا محبت کسی را به دل بگیرد، تو او را خراب کردی، خدایا، به هر که و به هرچه دل بستم، تو دلم را شکستی، عشق هر کسی را که به دل گرفتم، تو قرار از من گرفتی، هر کجا خواستم دل مضطرب و دردمندم را آرامش دهم، در سایه امیدی، و به خاطر آرزویی، برای دلم امنیتی به وجود آورم، تو یکباره همه را برهم زدی، و در طوفان های وحشتزای حوادث رهایم کردی، تا هیچ آرزویی در دل نپرورم و هیچ خیری نداشته باشم و هیچ وقت آرامش و امنیتی در دل خود احساس نکنم... تو این چنین کردی تا به غیر از تو محبوبی نگیرم و به جز تو آرزویی نداشته باشم، و جز تو به چیزی یا به کسی امید نبندم، و جز در سایه توکل به تو، آرامش و امنیت احساس نکنم... خدایا ترا بر همه این نعمتها شکر می کنم."

گروه های تکفیری به ویژه «داعش » امروز از شرایط و ویژگی هراس جهان به شدت سوء استفاده می کنند و به دنبال آن هستند که خروج و حرکت خود را در جهان اسلام به نوعی با بحث منجی گرایی و موعود شیعی (عجل الله تعالی فرجه) تطبیق دهند. از این رو و به منظور بررسی ارتباط پشت پرده آنچه تکفیری ها انجام می دهند با تلاش برای تخریف باور اصیل مهدویت با حجت الاسلام سیدمهدی علیزاده موسوی، کارشناس ارشد اندیشه سیاسی جهان اسلام و مدیر پژوهشکده حج و زیارت به گفت و گو پرداخته ایم که بخش نخست آن به حضورتان تقدیم می شود: موضوع منجی و آینده جهان در میان مردم جهان چه جایگاهی دارد و دیگر مردمان دنیا در این باره چگونه می اندیشند

فاضل دربندی در اسرار‌الشّهادة می‌نویسد: جمعی از افراد مورد اطمینان در این عصر برای من نقل کردند: یکی از مؤمنین هر روز در کربلا به زیارت قبر امام حسین علیه السلام می‌رفت، ولی هر هفته یک بار به زیارت قبر عبّاس علیه السلام می‌رفت، در عالم خواب حضرت زهرا سلام الله علیها را دید، بر آن حضرت سلام کرد، ولی فاطمه‌ی زهرا سلام الله علیها از او روی گردانید، آن مؤمن عرض کرد: پدر و مادرم به فدایت چرا از من روی می‌گردانی؟ چه تقصیری نموده‌ام؟» فاطمه سلام الله علیها فرمود:« زیرا از زیارت فرزندم روی می‌گردانی». عرض کردم: من هر روز قبر فرزندت حسین علیه السلام را زیارت می‌کنم. فرمود: تَزُورُ اِبْنِی الْحُسَیْنَ علیه السلام وَ لا تَزوُرُ اِبْنِی الْعَبّاسَ اِلّا قَلِیلاً: « تو هر روز پسرم حسین را زیارت می‌کنی، ولی پسرم عبّاس را جز اندک زیارت نمی‌کنی».   سوگنامه اشتهاردی ص 321

ابن‌شیبه حرّانی در تحف العقول می‌نویسد: مردی از انصار، به حضور امام حسین علیه السّلام رسید و اظهار حاجت نمود. امام به او فرمود: « ای برادر انصاری، آبروی خود را برای بیان نیازت مریز و آنچه را می‌خواهی در رقعه‌ای بنویس و به من تسلیم کن. انشاء‌الله من تمام خواسته تو را برخواهم آورد و تو خشنود خواهی شد.» مرد انصاری نوشت:« ای اباعبدالله!: من مبلغ پانصد دینار به فلان کس بدهکارم و او پیوسته از من مطالبه می‌کند. اگر ممکن است شما از او بخواهد به من مهلت دهد تا قدری توانایی مالی بیابم و سپس آن را پبردازم.» امام علیه السّلام به محض خواندن نامه داخل خانه شدند و کیسه‌ای پول حاوی هزار دینار برداشته، به وی دادند و فرمودند:« پانصد دینار آن برای پرداخت بدهی و پانصد دینار دیگر برای اداره معیشت. ای برادر انصاری، هیچ گاه حاجت خود را جز برای سه نفر اظهار منما: انسان دیندار، جوانمرد و کسی که دارای شخصیت خانوادگی باشد. امّا فرد دیندار به خاطر دینش خواسته تو را برآورده می‌سازد؛ امّا انسان جوانمرد از مردانگیش شرم می‌کند که تو را بی‌جواب بگذارد و و امّا کسی که شخصیت خانوادگی دارد، می‌داند که تو از روی رغبت، آبروی خود را برای اظهار نیاز از دست نمی‌دهی، لذا آبروی تو را حفظ می‌کند و نیاز تو را برطرف می‌نماید.» کرامات امام حسین علیه السلام ص 66الی 67

گزیده ای از سخنان رجبعلی خیاط:

خداوند به قدری مهربان است که گویا فقط همین یک بنده را دارد که دائم به او می گوید: این کار را بکن و آن کار را مکن, تا درست شوی.
اگر ما به قدر ترسیدن از یک عقرب از عقاب خدا بترسیم, همه کارهای عالم اصلاح می شود.
تو برای خدا باش خدا و تمام ملائکه اش برای تو خواهند بود.
دل جای خداست. صاحب این خانه خداست, آن را اجاره ندهید.
حال انسان باید همچو فرهاد باشد؛ تیشه ای هم که می زد به یاد شیرین می زد.
اگر انسان خودش علاقه ای به غیر خدا نداشته باشد, نفس و شیطان زورشان به او نمی رسد.
اگر طالب زرق و برق دنیا هستی, آن را دیر یا زود بدست می آوری. اما اگر بخواهی وجود حق تعالی تورا صدا کند و دستت را بگبرد, مقداری معرفت پیدا کن و با او معامله کن.

«الهی من ذا الذی ذاق حلاوة محبتک، فرام منک بدلا

شعبان ماه بسیار شریفى است و منسوب به حضرت سید انبیاء صلى الله علیه و آله می‌باشد، آن حضرت این ماه را روزه می گرفتند و به ماه رمضان‏ وصل مى ‏کردند. روزه اش فضیلت بسیار دارد و از حضرت صادق علیه السلام روایت است که هر که روزه بگیرد روز اوّل شعبان را واجب شود براى او بهشت البته، و سید بن طاوس ثواب بسیارى نقل کرده از حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَ آله براى کسى که سه روز اوّل این ماه را روزه دارد و در شبهاى آنها دو رکعت نماز کند در هر رکعت حمد یک مرتبه و توحید یازده مرتبه...

ماجرای بعثت حضرت پیامبر، با نقل های متفاوتی روایت شده است. چه سخنی رساتر و شیرین تر از بیان امام هادی علیه السلام که می فرماید: «هنگامی که محمد صلی الله علیه و آله تجارت شام را ترک گفت، هر روز به کوه حرا می رفت و از فراز آن به آثار رحمت پروردگار می نگریست و از آنچه می دید، به یاد عظمت خدای آفریننده می افتاد و آن گاه با روشنی خاصی به عبادت خداوند مشغول می شد. چون به چهل سالگی رسید، خداوند، دل او را بهترین، روشن ترین و خاضع ترین دل ها یافت. در آن لحظه ها، جبرئیل به سوی او آمد و بازوی او را گرفت و تکان داد و گفت: بخوان. گفت: چه بخوانم؟ جبرئیل گفت: ای محمد! بخوان به نام پروردگارت که آفرید. پس جبرئیل، رسالت خود را به انجام رسانید و به آسمان ها بالا رفت و محمد نیز از کوه فرود آمد. در این هنگام، خداوند، کوه ها، صخره ها و سنگلاخ ها را به سخن آورد، به گونه ای که به هر کدام می رسید، ادای احترام می کردند و می گفتند: السلام علیک یا حبیبَ اللّه، السلام علیک یا ولیَّ اللّه، السلام علیک یا رسولَ اللّه».

از جمله شخصیت های اسلامی که در تاریخ مورد ظلم قرار گرفت، حضرت ابوطالب پدر بزرگوار امام علی (علیه السلام) است، این ظلم ها فقط به این دلیل است که وی پدر علی (علیه السلام) است. علی که دشمن درجه یک خط انحراف در میان مسلمانان مانند منافقین و.... بود. این گروه به دلیل آن که در مصاف و رویارویی با حضرتش عاجز ماندند، از راه دیگری برای ضربه زدن به آن حضرت برآمدند، مانند این که پدرش ابوطالب در حال کفر از دنیا رفت. در حالی که این تهمت و دروغی بیش نیست. عالمان بزرگ ما این تهمت ها را به صورت مستدل رد کرده اند، به نحوی که جای هیچ گونه شک و تردین در ایمان حضرت ابوطالب باقی نمی ماند. ما در این جا خلاصه ای از این جواب ها را متذکر می شویم.

ما معتقدیم هر کس تعصب را کنار گذاشته و بیطرفانه سطور طلایى تاریخ را درباره ابوطالب مطالعه کند با ابن ابى الحدید شارح نهج البلاغه هم صدا شده و مى‏گوید: هر گاه ابوطالب و فرزند برومندش نبود هرگز دین و مکتب اسلام به جاى نمی ماند و قد راست نمى‏ کرد ابوطالب در مکه بیارى پیامبر شتافت و على (علیه السلام) در یثرب (مدینه) در راه حمایت از اسلام در گرداب مرگ فرو رفت".