روز عید غدیر یکی از دوستان کلیپی را برایم آورد که آن را هدیه ای از طرف حضرت علی علیه السلام می دانم. این کلیپ مصاحبه ای بود با عالمی وهابی که سال ها به تبلیغ وهابیت پرداخته بود و با رفتن به مجلس عزای اباعبدالله در روز عاشورا به مذهب تشیع گرویده بود.
حاصل دنیوی این گرویدن ماه ها شکنجه شدید روحی و جسمی؛ از تهدید به مرگ و گذاشتن چاقو روی گلوی او گرفته تا سقط بچه، کارتون خوابی، فقر شدید،گرسنگی و تشنگی های شدید و... بود.
وقتی مصاحبه را دیدم از خودم بدم آمد. ما چه می کنیم و آن ها چطور برای اهل بیت علیهم السلام و محبت به او تلاش می کنند. زیبایی کار آقای سلمان حدادی دو چیز بود:
اول آن که وقتی فهمید با تمام وجودش ایستاد. تمام ناملایمات را تحمل کرد. روی کف خیابان با پای پیاده حرکت می کرد و روی سنگ های جمکران می خوابید. همه چیز را رها کرد از ماشین های مدل بالای اهدایی پدر تا مقام و موقعیت خاصش همه و همه امور بی ارزشی بود که آن ها کنار گذاشت. ای کاش ما هم می توانستیم قدمی برداریم.
دوم آن که وقتی مصاحبه را دیدم فهمیدم با این که سلمان بسیار تلاش کرده و بسیاری از ناملایمات را به جان خریده، لحظه ای مغرور نشده است. او به هیچ وجه تصور نمی کند که کاری کرده است. می گفت شرمنده است. می گفت نتوانسته قدمی بردارد. این رمز موفقیت او بود.
امیدوارم فقط چنین مصاحبه هایی را نبینیم بلکه آغازی باشد برای آن که در زندگی خود تحولی ایجاد کنیم. این سؤال را از خودمان بپرسیم که آیا به وظیفه خود به عنوان یک شیعه عمل کرده ایم یا نه تنها به خودمان و زندگی خودمان توجه داشته ایم.