ما همه دیدیم قرآنی را که محمدرضا خان پهلوی طبع کرد و عده‌ای را اغفال کرد و بعض آخوندهای بیخبر از مقاصد اسلامی هم مداح او بودند. و می‌بینیم که ملک فهد هر سال مقدار زیادی از ثروتهای بی‌پایان مردم را صرف طبع قرآن کریم و محالّ تبلیغاتِ مذهبِ ضد قرآنی می‌کند و وهابیت، این مذهب سراپا بی‌اساس و خرافاتی را ترویج می‌کند؛ و مردم و ملتهای غافل را سوق به سوی ابرقدرتها می‌دهد و از اسلام عزیز و قرآن کریم برای هدم اسلام و قرآن بهره برداری می‌کند.*

*فرازی از وصیت نامه سیاسی الهی رهبر کبیر انقلاب و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران / جلد ۲۱ - صفحه ۳۹۶

کمتر کسی است که اهل روضه و سخنرانی باشد و با لحن گیرا و جذاب استاد شیخ‌حسین انصاریان آشنا نباشد. خطیب توانمندی که ۷۱ بهار را پشت سر گذاشته اما همچنان با علاقه و قوت روزهای جوانی بالای منبر می‌رود.
گفت‌وگوی مشروحی با این استاد اخلاق داشتیم و درباره موضوعات گوناگون راهنمایی جستیم که یک بخش از آن در پی می‌آید.
با توجه به اینکه سینما و تلویزیون خیلی تأثیرگذارند، به‌ویژه در زمان کنونی که مطالعه کم شده است و اغلب جوانان با شبکه‌های مجازی مأنوس هستند، ارتباطات انسانی هم کمتر شده، اما باز هم سینما و تلویزیون می‌تواند غیرمستقیم، پیام خود را منتقل کند، نمونه‌های بارز آن در سریال امام رضا (علیه السلام)، مختارنامه و ... شاهد بودیم. اگر از شما بپرسند با توجه به شناختی که از عصر کنونی دارید، کدام معصوم یا صحابی برای ساخت سریال یا فیلم دارای اولویت است، شما چه کسی را پیشنهاد می‌کنید؟

پیامبر (صلی الله علیه و آله) در پاسخ به فردی گفت: غذای خود را حلال کن مستجاب‌الدعوة می‌شوی!

شیخ عبدالحسین حویزاوی می گوید: مردی به نام میرزا احمد رئیس شهرداری نجف اشرف بود، او مرد متدین و خوبی بود که به اجبار او را شهردار کرده بودند. شبی در عالم رؤیا به محضر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مشرّف شدن و دیدم که رئیس شهرداری نجف نزد ایشان حاضر است حضرت با تندی به او فرمودند: «چرا داخل شغل حکومتی شدی و اسم خود را در زمره آنها محسوب داشتی؟» بعد مطلبی فرمودند که آن مرد متوجه نشد من خواستم گفته حضرت را به او بفهمانم. گفتم حضرت بقیه الله (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می فرمایند: وَ لا ترکَنُوا اِلی الّذین طَلَمُوا فَتَمّسکُمُ النّار؛ یعنی، به سوی ستمگران میل نکنید به آنان تکیه ننمایید که موجب می شود آتش شما را فرا گیرد.» وقتی این جمله را گفتم، حضرت رو به من کرد و فرمود: «پس تو چرا مدح می کنی؟» عرض کردم: «تقیه می کنم.» حضرت دست مبارک را به دهان گذاشتند و به عنوان انکار سخن من با تبسم فرمودند: «تقیه! تقیه! تقیه!- یعنی تو از روی خوف و تقیه مدح نمی کنی- هفت روز بیشتر از عمر تو باقی نیست فردا برو و مُهر حکومتی را رد کن.»

مشهور است که على ‏اکبر علیه السلام از امام سجاد علیه السلام بزرگ‏تر بوده است¹ و بسیارى از مورخان از او با لقب الاکبر، یاد کرده ‏اند.² ولى شیخ طوسى لقب او را الاصغر، ذکر کرده و او را در شمار اصحاب امام حسین علیه السلام آورده است.³ کنیه‏ اش ابوالحسن است⁴ و به نوشته محدث قمى از برخى روایات و زیارتنامه‏ ها، برمى‏ آید که او ازدواج کرده و داراى فرزندانى نیز بوده است.⁵ على‏ اکبر علیه السلام در شکل و شمایل و خلق و خو، شبیه ‏ترین مردم به رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم بود و منش و رفتارش، اخلاق پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم را در خاطره ‏ها زنده مى‏ کرد

حضرت باقرالعلوم علیه السّلام صفات و خصلت هائى را پیرامون پدرش، حضرت سجّاد، زین العابدین علیه السّلام بیان فرموده است که بسیار قابل توجّه و کسب فیض است: در هر شبانه روز همچون امیرالمؤمنین علىّ علیه السّلام هزار رکعت نماز به جا مى آورد، پانصد درخت خرما داشت که کنار هر درختى دو رکعت نماز مى خواند. چون آماده نماز مى گردید، رنگ چهره اش دگرگون مى گشت و به هنگام ایستادن به نماز، همچون عبدى ذلیل و فروتن که در برابر پادشاهى عظیم و جلیل قرار گرفته؛ و تمام اعضاء بدنش از ترس و خوف الهى مى لرزید. نمازش همانند کسى بود که در حال وداع و آخرین ملاقات و دیدار با پروردگارش باشد.