تولد حضرت مسیح علیه السلام نزدیک بود، امام فرمودند: «این همسایه ها با این رفت و آمدهای زیاد و شلوغی ها (به خاطر حضور ایشان در آن مکان)، خیلی اذیت شده اند، بهتر است هدیه هایی برایشان بفرستیم، از قول من هم معذرت بخواهید».
برادرها رفتند و چند جعبه شیرینی و شکلات تهیه کردند و آوردند، امام سؤال کردند: «چی تهیه شده؟» بسته ها را به امام نشان دادند، امام فرمودند: «خارجی ها به گل زیاد علاقه دارند، چند شاخه گل هم برایشان بفرستید».
همچنین امام دستور دادند که هدایایی را که از ایران آورده اند، مثل: گز، آجیل، شیرینی و...، بین اهالی نوفل لوشاتو تقسیم کنند. ما آن شب شیرینی ها و گزها را تقسیم کردیم و در کنار هریک از بسته ها یک شاخه گل گذاشتیم و هر چند نفر به طرفی رفتیم. من آن چند جایی که رفتم، دیدم مردم خیلی متعجب شده اند و حتی برخی گریه می کردند؛ زیرا آنان چنین عواطفی را حتی از پدر و مادر خود ندیده اند تا چه برسد به اینکه یک رهبر مسلمان ایرانی که شب میلاد حضرت مسیح علیه السلام اینچنین کند.یکی از خانه های همسایه خانمی در را باز کرد، وقتی هدیه حضرت امام را به او دادیم، چنان هیجان زده شده بود که قطرات اشک از چهره اش فرو ریخت.
این برخوردها و طرز رفتار امام آن چنان اثر گذاشته بود که روز بعد که پانزده نفر از اهالی محل با شاخه های گل آمدند، امام به مترجم فرمودند که: «احوال آنان را بپرسد و ببیند که آیا نیاز و یا کار خاصی دارند؟» آنها گفتند: نه، ما فقط آمده ایم از نزدیک امام را ببینیم و این شاخه های گل را به عنوان هدیه آوردیم. امام هم با تبسم شاخه های گل را یکی یکی از دست آنها گرفتند و در میان ظرف و تنگی که در کنارشان بود، قرار دادند. آنها هم خیلی خوشحال شدند و از حضور امام رفتند.