خدایـــا! من همانـــم که گــــاه خنــدانم، و گـــــاهی گریــــــان.
گــــاه شـــــکرگـــــــزارم، و گــــــاهی درحـال گــــله کـــــــــردن.
گــــــــــاه بنده ی تـــــوأم، و گــــــــــاهی بنــده ی خـــــویش!
خدای همیشگی ام! من مبتلا به گاه و بی گاه های همواره ام،
بیماری نامتعادل که همیشه به نسخه طبیب خویش عمل نمی کند!
اسیر خویشتنم؛ و گاه و بی گاه های اسارت گونه ام مرا در برگرفته است...
معبود آزاده ام!
تمام این گاه و بی گاه های مدامم را، ببخش...
خطا از من است، می دانم
از من که سالهاست گفته ام " ایاک نعبد"
امــــــــــــــــــــــــــا
به دیگران هم دلسپرده ام...
از من که سالهاست گفته ام " ایاک نستعین"
امــــــــــــــــــــــــا
به دیگران هم تکیه کرده ام
امــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا
رهایم نکن
بیش از همیشه دلتنگم
به اندازه ی تمام روزهای نبودنم...
خداوندا
دل به تو سپرده ام
مرا به حال خود وامگذار...
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.