عصر پیامبر بود، چند روز به ماه مبارک رمضان مانده بود، پیامبر صلی الله علیه و آله مسلمانان را به مسجد دعوت کرد، و در حضور مردم در عظمت و شأن ماه رمضان سخنرانی نمود. از جمله فرمود: «شیطان ها در این ماه، در بند زنجیرها هستند؛ از خداوند متعال بخواهید که آنها را بر شما مسلط نکند.»

امیرالمؤمنین علی علیه السلام از میان جمعیت برخاست و عرض کرد: «ای رسول خدا، در این ماه بهترین اعمال چیست؟» پیامبر صلی الله علیه و آله در پاسخ فرمودند: «یا أبا الحسن، أفضل الأعمال فی هذا الشهر الورع عن محارم الله عز و جل؛ ای ابو الحسن، بهترین اعمال در این ماه، پرهیز از محرمات خدا است.» سپس آن حضرت گریه کرد. علی علیه السلام عرض کرد: «ای رسول خدا، چرا گریه می کنید؟»

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: «گریه ام بخاطر اتفاق ناگواری است که در همین ماه بر تو وارد می شود، گویا می بینم که تو در نماز هستی و شخصی که شقی ترین فرد از گذشتگان و آیندگان است؛ و همپایه کُشنده ناقه حضرت صالح علیه السلام می باشد، با ضربت خود بر فرق تو می زند و محاسنت را با خون سرت رنگین می کند.»

حضرت علی علیه السلام فرمودند: «یا رسول الله و ذلک فی سلامة من دینی؟؛ ای رسول خدا! آیا این حادثه هنگام سلامت دینم رخ می دهد؟!» پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «فی سلامة من دینک؛ آری، هنگامی که از نظر دینی، از هر گونه انحراف سالم هستی این حادثه رخ می دهد.» آن گاه پیامبر صلی الله علیه و آله در حضور جمعیت فرمود: «ای علی! کسی که تو را بکشد مرا کشته است و کسی که با تو دشمنی کند با من دشمنی نموده است. زیرا تو همچون جان من هستی، روح تو روح من است و سرشت تو سرشت من است. خداوند متعال من و تو را آفرید و برگزید؛ مرا برای نبوت و تو را برای امامت انتخاب کرد. کسی که امامت تو را انکار کند، نبوت مرا انکار نموده است. ای علی! تو وصی من، و پدر فرزندانم و شوهر دخترم و جانشین من در میان امتم، هنگام زندگی من و بعد از رحلت من می باشی. فرمان تو فرمان من و نهی تو نهی من است. سوگند به خداوندی که مرا به نبوت مبعوث کرد و مرا به عنوان بهترین خلق خود برگزید، تو حجت خدا بر خلقش هستی و امین اسرار او و خلیفه او بر بندگانش می باشی.»

عیون أخبار الرضا، ج 1، ص 297