بعضی از وقت ها دلم می خواهد بعد از نماز با خدای متعال گفتگو کنم و بگویم:

سپاس خدایی را که یکتا و بی نیاز است که نه کسی فرزند اوست ونه او فرزند کسی است و نه هیچکس مثل و مانند و همتای اوست.

گاه گاهی دلم گرفته، انگار گمشده ای دارم وقت نماز که می رسد و با خدای سبحان ارتباط برقرار می کنم. بعد از اتمام نماز با خدای خویش درد دلی می کنم و با خود می گویم: سپاس که چنین خدایی دارم که تکیه گاه و توکلم همیشه به اوست.

خدایا! ای مهربانتر از مادر و ای بهترین محبوب... از تو خواهشی دارم، خواهش من چیزی نیست که یک برده از مولایش می خواهد، برده از مولا آزادی می خواهد ولی من این را نمی خواهم. خواهش من چیزی نیست که یک رعیت از پادشاه می خواهد، رعیت از مولا پول می خواهد، طلا می خواهد، زندگی می خواهد، اما من هیچ یک از اینها را از تو نمی خواهم؛

خواهش من اینست: خود را به من بشناسان آنطور که باید تو را بشناسم، آن طور که دوستانت تو را شناخته اند. طوری که بدانم بنده تو بودن کمال آزادگی است و دوست داشتن تو بالاترین ثروت است.

الهی! می خواهم آنطور که تو دوست داری باشم می خواهم آنطور باشم و آنطور زندگی کنم که دوستانت زندگی می کنند. پس دوستانت را هم به من بشناسان تا بتوانم مانند آنها باشم.

بارالها! خودت می دانی که شناختن دوستانت چقدر سخت است. می خواهم دوستان واقعی تو، آنهایی که مستقیما با تو در ارتباطند، را بشناسم...

می خواهم مهدی ^{علیه السلام} از نسل امیر المؤمنین علی ^{علیه السلام} را بشناسم. همان یار آشنایی که همه را برای شناخت او آفریدی.

خدایا می خواهم، مانند مهدی ^{علیه السلام} باشم تا بتوانم مثل او تو را دوست بدارم و مثل او تو را بندگی کنم اما... مگر شناخت پسر فاطمه ^{علیها السلام} به جز با شناختن تو به دست می آید؟ پس:

                                اللهم عرفنی نفسک...

                                        اللهم عرفنی نفسک...

                                                اللهم عرفنی نفسک...

                                                                        والحمدلله رب العالمین