فاضل دربندی در اسرار‌الشّهادة می‌نویسد: جمعی از افراد مورد اطمینان در این عصر برای من نقل کردند: یکی از مؤمنین هر روز در کربلا به زیارت قبر امام حسین علیه السلام می‌رفت، ولی هر هفته یک بار به زیارت قبر عبّاس علیه السلام می‌رفت، در عالم خواب حضرت زهرا سلام الله علیها را دید، بر آن حضرت سلام کرد، ولی فاطمه‌ی زهرا سلام الله علیها از او روی گردانید، آن مؤمن عرض کرد: پدر و مادرم به فدایت چرا از من روی می‌گردانی؟ چه تقصیری نموده‌ام؟» فاطمه سلام الله علیها فرمود:« زیرا از زیارت فرزندم روی می‌گردانی». عرض کردم: من هر روز قبر فرزندت حسین علیه السلام را زیارت می‌کنم. فرمود: تَزُورُ اِبْنِی الْحُسَیْنَ علیه السلام وَ لا تَزوُرُ اِبْنِی الْعَبّاسَ اِلّا قَلِیلاً: « تو هر روز پسرم حسین را زیارت می‌کنی، ولی پسرم عبّاس را جز اندک زیارت نمی‌کنی».   سوگنامه اشتهاردی ص 321

ابوریحان بیرونی متوفای ۴۴۰ هجری قمری، در کتاب ارزشمند «الآثار الباقیة عن القرون الخالیة» می‌نویسد که در روز بیستم صفر، سر حسین علیه‌السلام به بدنش ملحق و در همان مکان دفن گردید. و زیارت اربعین درباره این روز است. و آنان چهل نفر از اهل بیت امام حسین علیه‌السلام بودند که پس از بازگشت از شام، مزار حضرت سیدالشهدا را زیارت کردند. بیرونی علاوه بر آنکه گذشت چهل روز از واقعه جانسوز عاشورا را دلیل نامگذاری اربعین می‌داند، حضور ۴۰ تن از اهل بیت امام حسین بر مزار او را نیز شاهد دیگری بر «اربعین» نامیده شدن این روز می‌شمارد.
شیخ بهایی متوفای ۱۰۳۰ هجری قمری نیز در کتاب «توضیح المقاصد»، روز نوزدهم صفر را روز زیارت اربعین اباعبدالله الحسین علیه‌السلام می‌داند و می‌نویسد: در این روز که ۴۰ روز از شهادت امام علیه‌السلام می‌گذشت، روز ورود جابر بن عبدالله انصاری برای زیارت قبر حضرت است، و آن روز، با ورود اهل بیت امام علیه‌السلام از شام به کربلا یکی شد؛ در حالی که آنان عزم مدینه داشتند.شیخ بهایی از آن رو ۱۹ صفر را روز اربعین می‌داند که روز عاشورا را مبنای محاسبه به عنوان مبدأ اربعین قرار داده است، اما چنان که سید ابن طاووس در کتاب اقبال نوشته است، شهادت امام حسین علیه‌السلام، در ساعات پایانی روز عاشورا رخ داده و مبنای محاسبه اربعین، طبعا می‌باید یازدهم محرم باشد.

آن حضرت در برجسته‏ ترین خانواده از نظر اخلاقى، دینى و اجتماعى چشم به جهان گشود و در دامن منزّه ‏ترین افراد رشد کرد. جایگاه مذهبى و دینى آن بزرگوار بسیار بالاست. حسین بن على (علیه السلام) تا هفت سالگى تحت تربیت اشرف مخلوقات عالم حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) بود و پس از رحلت آن بزرگوار نیز از توجّهات خاصّه امیرالموحّدین على بن ابى‏طالب (علیه السلام) و فاطمه زهرا (سلام الله علیها)، برترین شخصیّت ‏هاى عالم امکان، بهره ‏مند بود. و از نظر مذهبى، شخصیتى داشت که محبوب خدا و رسولش بود؛ تا جایى که پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «حُسَینٌ منّى‏ وَ انَا مِنْ حُسَیْنٍ» و با این جمله از ارتباط معنوى و یگانگى و توافق فکرى کامل خویش با امام حسین (علیه السلام) خبر داد. پس از شهادت امام حسن (علیه السلام) به عنوان جانشین پیامبر (صلی الله علیه و آله) و امام انس و جنّ مطرح گردید. و هر یک از اینها (شخصیت خانوادگى و مذهبى) در ساختن شخصیت ممتاز امام حسین (علیه السلام) و نهایتاً در پیدایش عاشورا مؤثر بوده ‏اند.

در این بخش درباره خصوصیات فردى امام حسین (علیه السلام) که از سویى محصول آن شجره طیّبه و تربیت خانوادگى است و از سوى دیگر زمینه‏ ساز شخصیت مذهبى و اجتماعى است، سخن مى ‏گوییم و نقش آنها در پیدایش و برآیند حادثه عاشورا در جامعه اسلامى را تبیین مى ‏کنیم.

امیر سعود، لشکر انبوهی به کربلا کشید واین لشکر تمام برج وباروهای شهر را خراب نموده وبیشتر مردم کوچه وبازار را به قتل رساند وحتی برای جلوگیری ازگسترش جمعیت مشرکان یعنی مخالفان وهابیت، زنان وکودکان را هم از دم تیغ گذراند. لشکریان وارد حرم شده وزائران امام حسین (علیه السلام) را که به (قول وهابیت) آنان همه مشرک وکافر بودند، از دم تیغ گذراندند وپس از تخریب بنا، طلاجات قبر واشیای نفیس حرم رابه غارت بردند ونزدیک ظهر  بااموال زیادی از مردم  ازشهر خارج شدند.
البته ناگفته نماند وجای خنده دارد!!
این موحدان دل رحم، خمس اموال غارت شده وطلاهای زنان را که ربوده بودند، پرداختند که مبادا به احکامشان خللی وارد شود! [1]
تازه، طلبکار هم هستند!