در طول تاریخ اسلام، تقریباً از همان قرن نخست، به نام کسانى برخورد مى‏ کنیم که با گذاردن نام «مهدى موعود» بر خود، و یا چسباندن این عنوان از سوى دیگران به آنها، داعیه ‏هاى بزرگى داشتند، یا براى آنها قائل بودند؛ گرچه هیچکدام از این مدّعیان نه تنها توفیق اصلاح جهان را نیافتند و دنیاى پر از ظلم و جور را، از عدالت و داد پر نکردند؛ حتّى در محیط کوچک خود نیز مبدأ یک حرکت مختصر اصلاحى نبودند.

شاید نخستین کسى که این نام را بر او گذاشتند- هر چند راضى به این کار نبود- محمّد حنفیّه فرزند على علیه السلام البتّه از مادرى غیر از فاطمه علیها السلام بود که گروه «کیسانیّه» اعتقاد داشتند:

او مهدى موعود است و پس از مرگ او، سر و صدا بلند کردند که او هرگز نمرده است؛ بلکه در کوه «رضوى» در میان دو شیر قرار گرفته که حافظ و نگهبان اویند!

1. امام صادق علیه السلام می فرماید: ما را با ورع و اجتهاد کمک کنید. (کلینی، کافی، ج 2، ص 233) مراد از ورع دوری و نگهداشتن نفس از ارتکاب حرام است، حتی لغت دانان گفته اند در دروی از هرگونه قبیح نیز به کار می رود. اجتهاد نیز تلاش در کسب فضایل و انجام نیکی ها است.
2. باز آن حضرت می فرماید: ولایت ما یه دست نمی آید مگر با ورع و اجتهاد. (کافی، ج 8، ص 212؛ تحف العقول، ص 303)
3. امام صادق علیه السلام می فرماید: هر کسی که دوست دارد از یاران حضرت قائم باشد، منتظر بماند، و از گناهان دوری کرده و به محاسن اخلاقی عمل کند. پس اگر این آدم بمیرد و حضرت قائم ظهور کند برای او همانند پاداش کسی است که حضرت را ملاقات می کند. پس تلاش کنید و منتظر بمانید که برای شما گوارا باد ای قوم مورد رحمت قرار گرفته. (غیبت نعمانی، ص 200)

امام زین العابدین علیه السلام

«من ثبت علی موالاتنا فی غیبة قائمنا، أعطاه الله أجر ألف شهید مثل شهداء بدر»

«هر کس در زمان غیبت قائم ما در محبت و ولایت ما ثابت قدم بماند خداوند به او پاداش هزار شهید از شهدای بدر عنایت فرماید»

منتظران را به لب آمد نفس

ای شه خوبان تو به فریاد رس

اکمال الدین و اتمام النعمة/ج 1/ص 286