اگر گناه عقل را تباه می‌کند، پیشرفت‌های غرب چطور رخ می‌دهد؟!

راننده ای را تصور کنید که در حال رانندگی در جاده است و ناگهان صدایی از چرخ های ماشین به گوشش می رسد. به نظر شما او در این حال چه می کند؟ شکی نیست که فورا ماشین را کنار می کشد تا بررسی کند چه اتفاقی افتاده است. به طور حتم هیچ انسان عاقلی نمی گوید: "من به راه خود ادامه می دهم؛ اگر چرخ ها مشکلی د اشته باشد وقتی از جا در بیاید، می فهمم!"

همین مسأله در بیماری های جسمی هم دیده می شود؛ ما با مشاهده برخی ضعف ها و نارسایی ها به پزشک مراجعه می کنیم و معمولا می ترسیم بی توجهی به آثار اولیه یک بیماری، عواقب سختی داشته باشد که اگر به فکر نباشیم، سبب بروز آسیب های جبران ناپذیری شود.

اکنون می خواهم نکته ای جالب را یادآوری کنم که قرآن کریم، همین مسأله را درباره خانواده مطرح می کند و می فرماید اگر احساس کردید نوعی سردی و ناهنجاری در حال نفوذ بین اعضای خانواده است، فوری به فکر اصلاح بیفتید و نگذارید در اثر بی توجهی، آن مسأله کوچک تبدیل به شکافی عمیق و مشکلی بزرگ گردد. جالب تر این است که راهکاری زیبا هم برای حل مسائل مطرح می کند؛ در این مواقع، انسان باید از برخی خواسته ها و مطالبات خود بگذرد و با کم کردن توقعات و نیز گذشت از برخی منافع، سلامت زندگی را حفظ کند.